مقایسه اثر حفاظتی عصاره آبی پروپولیس ایرانی در مدل بیماری پارکینسون القا شده توسط ۶-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی نر با ال دوپا: ارزیابی رفتاری و بافت شناسی

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع و پیش رونده است که به علت تحلیل رفتن سیستم دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد می شود. با توجه به نقش رادیکال های آزاد و عوامل اکسیداتیو در ایجاد این بیماری، به نظر می رسدکه عصاره آبی پروپولیس با داشتن ترکیبات آنتی اکسیدانی بتواند مانع از تخریب نورونی شود. در این مطالعه اثرات نوروپروتکتیو تجویز داخل صفاقی عصاره آبی پروپولیس ایرانی در مدل تجربی بیماری پارکینسون با ال دوپا مقایسه شده است. مواد و روش ها: در این تحقیق 40 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به 8 گروه نرمال، پارکینسونی (ضایعه دیده)، گروه های پارکینسونی و تحت درمان با دوزهای mg/kg 50 و 100 عصاره آبی پروپولیس، گروه های پیش درمان با دوزهای mg/kg 50 و 100 عصاره آبی پروپولیس، گروه پارکینسونی و تحت درمان با mg/kg 10 ال دوپا و گروه شم (sh)تقسیم شدند. مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق 4 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه پیش درمان از 2 هفته قبل از ایجاد بیماری روزانه mg/kg 50 و 100 عصاره آبی پروپولیس ایرانی را به روش داخل صفاقی دریافت کردند. دو هفته پس از ایجاد بیماری گروه های درمانی نیز به مدت 2 هفته عصاره آبی را به صورت داخل صفاقی با دوزهای mg/kg 50 و 100 دریافت کردند. در پایان درمان ارزیابی رفتاری، شمارش نورون های بخش متراکم جسم سیاه در رابطه با همه گروه ها بررسی شد. یافته ها: نتایج ما نشان می دهد که عصاره آبی پروپولیس ایرانی میزان چرخش های القایی را در گروه های درمانی و پیش درمانی کاهش داده است و هم چنین کاهش تعداد نورون های بخش متراکم جسم سیاه را تخفیف داده است.  نتیجه گیری: یافته های ما نشان می دهد که در مدل های آزمایشگاهی، تجویز داخل صفاقی عصاره آبی پروپولیس ایرانی دارای اثر حفاظتی قابل ملاحظه ای در برابر توکسیتی 6-هیدروکسی دوپامین می باشد